در مقاله روزنامه ایندیپندنت آمده است: اسراییل و عربستان سعودی از راههای مختلف استدلال کرده بودند که چنین توافقی راه را برای توسعه رادیکال نفوذ ایران در خاورمیانه باز خواهد کرد.ملک عبدالله، پادشاه پیشین عربستان سعودی به دلیل درخواست از ایالات متحده برای جنگ با ایران و «قطع کردن سر مار» بدنام شد. بنیامین نتانیاهو، نخستوزیر رژیم صهیونیستی برای این که نشان دهد چقدر ایران به تولید بمب هستهای نزدیک است در سازمان ملل یک نقاشی ارائه کرد. اگر این تصویرسازی شیطانی و بزرگ جلوه دادن تهدید درست بوده باشد پس این توافق با ایران، دگرگونی سیاستهای خاورمیانه را نشان خواهد داد. در واقعیت به دلیل تنشزدایی محدود بین ایالات متحده و ایران چشمانداز سیاسی تغییر یافته اما دگرگون نشده است و جنگهای مربوط به امور داخلی و بحرانها در یمن، عراق و سوریه به جای خود باقی مانده است. مشخصه ویژه خاورمیانه در 15 سال گذشته این بوده که اصلیترین ابزار تغییر ایالات متحده و متحدانش، از جمله عربستان سعودی و کشورهای پادشاهی در خلیج فارس بودهاند که میبایست بزرگترین منفعتشان حفظ وضعیت فعلی باشد. ائتلاف به رهبری ایالات متحده که به دلیل حمله یازدهم سپتامبر تحریک شده بود، در سال 2001 طالبان در افغانستان و در سال 2003 صدام حسین در عراق را سرنگون کرد. ایران خوشحال بود که بدون هیچ دخالتی، غرب دو تا از برترین دشمنانش را نابود کرد.در سال 2011 غرب به رهبری ایالات متحده و کشورهای سنی خیزش مردمی در سراسر جهان عرب را فرصتی برای رهایی از رژیمهایی دانستند که با آنها دشمنی داشتند. جنگ در سوریه فرصتی بود تا ایران را از طریق حذف بزرگترین متحدش در جهان عرب تضعیف کنند اما در عوض این جنگ همچون جنگ یمن ممکن است به آسیب بیشتر به رقیبان ایران از جمله عربستان سعودی، ترکیه و کشورهای پادشاهی خلیج فارس منجر شود. در این موضوع احتمالاً خصومت کمتری بین ایران و آمریکا در آینده وجود خواهد داشت اما نشانه کمی وجود دارد که این امر تفاوت زیادی در جنگهای یمن و سوریه ایجاد کند. ممکن است ایران در گفتوگوهای صلح سوریه در 25 ژانویه در وین شرکت کند اما انتظار محدودی وجود دارد که مذاکرات موفقیتآمیز باشد.ایالات متحده به متحدانش از جمله اسراییل، عربستان سعودی و ترکیه که اساس قدرتش در خاورمیانهاند، وفادار میماند. این ادعاها که باراک اوباما، رییسجمهور آمریکا متحدان قدیمیاش را به نفع متحدان جدید کنار میگذارد همیشه مبالغهآمیز بوده است. قابل توجهترین خصیصه توافق کنونی هستهای این است که ایران از سالها انزوا و تهدید جنگ بدون متحمل شدن خسارت زیاد رهایی یافت. ایران همچنین یک قدرت منطقهیی قوی به نظر میآید زیرا بسیاری از همسایگانش توسط اختلافات داخلی یا جنگ داخلی ضعیف شدهاند.